Nie regulujcie odbiorników. Bohaterowie prezentowanego premierowo w Cannes Krokodyla naprawdę porozumiewają się ze sobą przede wszystkim za pomocą wrzasków. Język krzyku okazuje się jednak zaskakująco pojemny i w zależności od sytuacji może oznaczać wybuch gniewu, świadectwo bezsilności, sygnał wołania o pomoc, a chwilami wszystko to naraz. W świecie Dawida Bodzaka niczego zresztą nie możemy być pewni na sto procent, bo mroczne fantazje z każdą chwilą stają się tu coraz trudniejsze do odróżnienia od równie niepokojącej realności.