Co mają ze sobą wspólnego śmierć i śledź? Reżyserka dowodzi, że więcej niż mogłoby się wydawać. W świecie Klaudii Prabuckiej nieoczywistych połączeń jest zresztą więcej. Elegia płynnie przechodzi tu we fraszkę, naiwność miesza się z samoświadomością, a konkret jak równy z równym walczy z abstrakcją. Nad wszystkim góruje natomiast poczucie wdzięczności wobec zmarłej babci – dyskretnej, zatopionej w codzienności superbohaterki, która niegdyś uratowała reżyserce życie, a dziś służy jej za źródło inspiracji.