Hipnotyczny debiut film Lapii, prezentowany w sekcji Panorama na Berlinale, rozpoczyna się od wprowadzającego w nastrój sześciominutowego ujęcia w paryskim klubie. Kamera wchodzi między pogrążony w tanecznym transie tłum, między ocierające się o siebie ciała. Z bliska filmuje twarze, półprzymknięte oczy, moment zbiorowej ekstazy. Noc i muzyka zacierają granice, znoszą zasady, pozwalają na chwilowe olśnienia, erotyczne zbliżenia. Tworzą przestrzeń dla nieoczekiwanych spotkań, jak w przypadku Félicie i Saïda, którzy rozpoczętą w klubie rozmowę postanawiają kontynuować w mieszkaniu dziewczyny. W niekomfortowej ciszy apartamentu wzajemna fascynacja prawniczki i kierowcy Ubera meandruje pomiędzy prawami nocy a regułami dnia, w którego świetle tych dwoje nie mogłoby się tak do siebie zbliżyć. Podczas gdy w klubie niespiesznie dogorywa impreza, w mieszkaniu rozpala się i gaśnie rozmowa, a na ulicę wypełza świt. Minimalistyczny, fenomenalnie zilustrowany muzycznie After to intymny portret pokolenia, które w imprezową ekstazę ucieka przed udręką rzeczywistości. Zbiorowemu eskapizmowi Lapia dyskretnie przeciwstawia zbiorowy sprzeciw „żółtych kamizelek”, ulicę tańczącą w rytm petard, gwizdków, okrzyków i wystrzałów.